مرا به رویای نیمه تمامم برسان

مرا به رویای نیمه تمامم برسان

من پرتغالی دو آتشه بودم. شاید عاشق رنگ جگری پیراهنشان بودم که اصلاً با شورت سبز رنگشان هیچ سنخیتی نداشت ولی نشانی بود از رنگ های پرچمشان. ترکیبی که از نظر من خوش رنگ ترین پیراهن ورزشی را ساخته بود. از تیم قهرمان جوانان جهان 1989 و 1991 حرف می زنم. آنها که با کی روش در دوره ای فوتبال جهان و اروپا را تسخیر کرده بودند و با ستاره های خوش چهره و دوست داشتنی‌شان، قلب ها را. اما نه آن پسر بچه های سمجی که ول کن توپ نبودند، بزرگی هایشان. وقتی پشت لبشان سبز شده بود...

اخبار ورزشی

یورو 2000. مرحله نیمه نهایی. ورزشگاه بروژ بلژیک... دقیقه 117، سوت داور، اعلام پنالتی و گل طلایی زیزو (بالاخره نفهمیدیم. توپ به دست یا دست به توپ؟!) آرزوهای نسل طلایی و من را به باد داد. و انصافاً حقش بود سیلی کوچکی هم بخورد، اتریشی منحوس. حتی اگر باید شش ماه از دیدن آبل ژاویر، این موزامبیکی (هم نژاد اوزه بیوی افسانه ای) بد شکل محروم می شدیم حرکت او کمی داغ دل شکسته را خنک کرده بود!


برای تسکین، تنها راه دلداری دادن به خود بود. ایرادی هم نداشت. سرنوشت بهترین ها همیشه تراژیک و فراموش نشدنی به یاد مانده. البته پرتغال یورو 2000 آنقدر شاهکار داشت که قهرمان نشدن در آن گم بود. صدرنشینی در گروه مرگ. عوض کردن باخت 2 هیچ با برد 3-2 برابر انگلیس مغرور. له کردن قهرمان دوره قبل با هت تریک سرجیو کونسیسائو. و صعود با 9 امتیاز کامل و به خانه فرستادن دو غول فوتبال اروپا، یعنی آلمان و انگلیس...


برای کسی که هیچ وقت نمی تواند حذف ناجوانمردانه ستاره های دوست داشتنی اش، قهرمان نشدن آنها در یورو 2000 و غرق شدن کشتی رویاهای کودکی اش را هضم کند، فرانسه دشمن ابدی است. آنها که به کمک داور نگذاشتند کوئیلیویی دیگر، این بار در مستطیل سبز کیمیاگری کند تا نشود آنچه باید می شد!


پنالتی اهدایی داور اتریشی در وقت های اضافه تنها راه ممکن برای مقابله با نسل طلایی بود و حالا وقت آن است که رونالدو به تنهایی به حساب تک تک فرانسوی ها برسد تا این بار پرتغال، جلوی نسل طلایی فرانسه و قهرمانی آنها در خانه را بگیرد آه و حسرت بر دلشان بنشاند. فینالی که می شود با آن همه ی ناکامی های ملتی را تلافی کرد، هرچند پرتغال با به درد نخورترین تیمش فینالیست شده اما برای موفقیت آنها اراده رونالدو، یکی از آن شوت های سهمگین و یا پرش های بلند و محیرالعقول کافی است...


راستش را بخواهید بعد از 16 سال هنوز هم چیزی آن شکست تلخ را تسکین نداده و هنوز هم نمی توانم آن رویای نیمه تمام را پایان یافته بدانم، پس حالا که بهترین فرصت انتقام و جبران است برایت پیغامی دارم:


CR7 هیچ وقت تا این اندازه منتظر درخششت نبودم. فرانسه 2000 و یونان 2004 را به یاد بیاور، اشک هایمان را، حقی که بهمان ندادند و باید بگیریم. حالا بهترین فرصت انتقام است. این دستاورد، می تواند جبران همه ی آن کابوس ها باشد. مرا به رویای نیمه تمامم برسان!
مهدی بشکنی - ورزش 3

اخبار فوتبال